Drie keer

‘Ge kent nu mijn huis. Ik woon hier al heel mijn leven. En nu kent gij het ook.’

Dat zei Kemal toen hij vijf was en er iemand van de andere kant bij ons thuis op bezoek kwam. Onverwacht, op een zaterdag, ging onze deurbel. Mijn vader wandelde naar de poort en zag juf Jasmine.

We zaten nog op de basisschool. Juf Jasmine had me iets geks doen beloven. Ze had me doen beloven om drie keer mijn diploma te halen.

‘Drie keer?’ had ik gevraagd. Alsof één keer niet meer dan voldoende was.

‘Drie keer’, had ze bevestigd, ‘één keer op de basisschool, één keer op de middelbare school en één keer in het hoger onderwijs. Jij kunt dat’, had ze me toegefluisterd.

Ook mijn vader wilde dat we ons huis zouden ontgroeien. Het was waar, we woonden in een voormalig mijnwerkershuisje, maar het was ons nest.

In elk geval, mijn vader zag ons daar niet blijven. ‘Maar vergeet, als je vertrekt, ook je wortels niet’, had hij eraan toegevoegd, ‘vergeet niet wie je bent.’

Wie ik ben?

Kijk, ik ben Turks, half tweede en half derde generatie, ik ben Genks, ik ben Vlaams. Ik was een tiener die te hoge taillebroeken droeg en te wijde truien, althans, volgens mijn vader. Ik was een kind dat vroeger niet van de hoogste glijbaan durfde en later weer wel. Ik ben een oudste zus. Ik ben een leerling die de leraar tegenspreekt als hij zegt dat we er niet zullen geraken. Had die leraar ook maar in de klas van juf Jasmine gezeten, denk ik dan.

Ik haal binnenkort mijn derde diploma. Ik ben Melina en Kemal is mijn broer.