Kriebeldiertjestellers

'Ik daag je uit. Speel eens met je lesvoorbereidingen. Je bent ongelooflijk goed voorbereid, super doelgericht, twee weken vooraf staat alles klaar. Speel daar eens mee. Letterlijk. Speel eens toneel voor de klas.'

Mijn student kijkt me aan.

'Echt. Doe maar. Je haalt de norm, en ik daag je toch uit.'

Vandaag is ze parkwachter, mijn student. Voor het eerst. Ze gaat dood van de zenuwen, maar niemand ziet het. Het eerste leerjaar gelooft alles. En dat heeft alles met haar spel te maken.

De parkwachter komt langs in de klas, een parkwachter met jeuk en rekenproblemen. Maar hoe kan de parkwachter dan weten hoeveel kriebeldiertjes ze in haar park heeft?

'Oh, wij gaan tellen!' roept het eerste leerjaar, 'maar jij lijkt wel op onze juf, met dezelfde stem!'

'Ik ben de tweelingzus', improviseert de parkwachter.

'Oh, maar dan moeten wij straks wel alles aan de juf vertellen!' besluit het eerste leerjaar.

Dat was een akkoordje.

De klas telt zolang de juf het straks mag horen.

De kriebeldiertjestellers gaan uitgedost naar buiten.

Potlood en papier, een loep, opengesperde ogen.

'Een mier! Een mier!'

'Een vlieg!'

'Een bed... een... wat de juf zei over pissen!'

'Oh, juf, hier zitten zót veel mieren!'

Het nagesprek. De parkwachter kijkt gespannen. 'Ik denk', zeg ik, 'dat die parkwachter stiekem een heel goeie juf is.' 'Echt?' vraagt ze. 'Echt, zie maar dat jij blijft spelen.' 'Ja, nu durf ik dat misschien wel', glinstert ze.

'En ben jij nog bang voor kriebeldiertjes?' vraagt een meisje als ik vertrek. 'Nee hoor', zeg ik, 'dat denk ik niet.' 'Ik ook niet meer!' knuffelt ze me.