De stilte van een schrijversklas

Twee tafels breed. Zo ver rekt de kauwgom zich uit.

Studenten testen hoe lang een kauwgom kan worden. De onderzoekende houding of puberale ondeugd? Of allebei? Begint niet elk onderzoek met een haast ondeugende nieuwsgierigheid?

Ik moest er eigenlijk wel om lachen, hoe waren we zelf toen we…

Nou ja, we schreven gedichten tijdens de les. Typisch zeker. Oh, en soms zat ik er ook mijn gedachten te rekken over plaatsen, landen, werelden. Maar goed, even vergeten, nu ik hier aan de andere kant sta.

Twee tafels dus. Misschien waren het de ietwat gekke schrijfopdrachten die hen anders naar de dingen deden kijken.

Hoe kunnen we het over schrijven hebben, dacht ik, zonder zelf te schrijven.

Geschuifel, gelach.

‘Jullie vinden het zeker gekke opdrachten, maar probeer het toch maar.’ En ze schreven. En sommigen tilden hun pen haast niet meer van het papier. En sommigen hoopten dat ze het hoofd hadden van een ander.

‘Het zit allemaal in jou’, hoor ik mezelf zeggen.

De stilte van een klas die schrijft. De hoofden en harten die maar één regel volgen: blijf schrijven. Over de droom van de toekomstige leraar in henzelf. Over hoe je je voelt als het leven je eerst alle kanten uit kneedt en je daarna twee tafels uitrekt totdat je bijna uit elkaar spat. Bijna.

‘Voorlezen?’ vraag ik als ze klaar zijn.

Doodstil.

‘In duo’s dan, aan elkaar?’ vraag ik.

En ze schuifelen, giechelen.

Eentje wil dan toch. Voor de hele klas. Ze zat al in de flow tijdens het schrijven, zag ik, mocht ik zien.

Ze leest voor. Iedereen stil.

‘De stilte zegt genoeg’, zeg ik, ‘we hebben een schrijver in de klas.’

‘Ik wil ook wel’, zegt iemand anders.

‘En ik ook.’

Drie, zeker al drie schrijvers in deze klas.

Bijna het einde van de les. Ik vraag of ze mij willen helpen met een betere leraar worden. Ze mogen tops en tips opschrijven. Wat vinden ze goed aan mijn lessen, wat kan beter, en waarom.

De lerarenopleider in z’n blootje.

En ze schrijven, en ze leggen de tops en tips op een dartbord (een werkvorm van het Centrum voor Taal en Onderwijs). Hoe dichterbij de roos, hoe meer dat aspect van de les een schot in de roos was. Hoe verder weg, hoe meer groeikansen voor de lerarenopleider in mezelf.

Veel interactie, wijze werkvormen, een schot in de roos. 'En, mevrouw, die passie. Maar u stelt wel moeilijke vragen, die zijn echt niet simpel, en, die kauwgom, mevrouw, dat was gewoon kauwgomrekken in een klas. Da's geen diepe shit, da's gewoon omdat we elkaar nu een maand niet gaan zien. Een maand! Maar we zullen het niet meer doen.'

Kauwgom dus. Geen experiment, geen ondeugd, maar gewoon het stille bindmiddel van een klas, een schrijversklas.