Hoe het hoorcollege een gesprekscollege werd

‘Mevrouw, mag ik eens iets zeggen?’

‘Natuurlijk’, zeg ik. Het is vrijdagmiddag, het laatste hoorcollege is aangebroken. Maar ze weten het al, ik hou van goede gesprekken. Ook tijdens hoorcolleges. En zeker op vrijdagmiddagen.

‘Ik heb een andere mening’, zegt de student, ‘ik vind dat iedereen Nederlands moet praten op school.’

Een les over voorlezen en vertellen, en hoe kan ik anders dan een fragment uit de documentaire Je mag altijd bij me komen laten zien. Een fragment waarin anderstalige ouders komen voorlezen op de school van hun kind. In hun moedertaal. In Gent. Bij ons om de hoek.

Dat het voor discussie zou zorgen, ik wist het wel, maar dat er ogen zouden gaan fonkelen, ik kon het alleen maar hopen.

En dus discussieerden we. Over thuistalen in de klas, over voorlezen en vertellen, en over hoe we eigenlijk met kinderen praten. ‘Nog één kort filmpje’, zeg ik, ‘drie minuten. En dan moeten jullie me eens vertellen wat jullie daarvan vinden. Daarna is het weekend. Beloofd.’

Ze kijken, schuifelen, twijfelen.

‘Nog een ding, mevrouw?’ vraagt een student. Hoe doe je dat dan als je die talen niet spreekt, en wat als ze, hè, dingen zeggen die niet mogen. Je weet maar nooit. Toch?

Ik leun met mijn rug tegen de pilaar en glimlach. Het hoorcollege is een gesprekscollege geworden. De hoofden en harten willen meer dan horen.

'Goed, nog één ding dan', zeg ik, 'en dan is het weekend.' Het worden een paar dingen. En ik wenste dat ik hun vragen en hun gezichten voor altijd zou onthouden. En dat alle lessen zoals deze zouden zijn.

We sluiten het gesprekscollege af. ‘Gelukkig weekend, euh, fijn weekend, mevrouw’, zegt een van de jongens.

Hoe een leeggelopen lokaal nog zo gevuld kan zijn, glimlach ik.

Hij heeft gelijk.

Het kan niet anders dan dat dit een gelukkig weekend wordt.